در مراسم اولین کنفرانس بین المللی بازرسی فنی و آزمون غیر مخرب که در تاریخ ۱ و ۲ آبانماه ۱۳۸۶ در هتل المپیک تهران برگزار شد٫ گفتگویی کوتاه داشتیم با دکتر نادر صفاری٫ متخصص آلتراسونیک از دانشگاه UCL لندن٫ که در ادامه از نظرتان خواهد گذشت:

لطفا يك شرح حال مختصر از خودتان بفرماييد
من نادر صفاري هستم، عضو هيات علمي دانشگاه UCL لندن و رييس گروه پژوهش در امواج فراصوتي. حدود ٢٥ سال در اين رشته در حال كار هستم و دكتراي خود را در رشته برق و الكترونيك از همان دانشگاه اخذ كرده ام.

با توجه به برداشتي كه از اولين كنفرانس بين المللي بازرسي فني و آزمون غير مخرب داشته ايد، وضعيت آزمونهاي غير مخرب را در ايران از نظر صنعتي و تحقيقاتي چگونه ميبينيد؟
چيزي كه من متوجه شدم اينست كه تا حد زيادي تشابه بين مسايل مطرح شده در اين سمينار با مسايلي كه در انگليس با آن مواجهيم، وجود دارد. يكي از اين مسايل اين بود كه فاصله اي بين پژوهشهاي اجرايي در سطح دانشگاه ها و مسايل كاربردي صنايع وحود دارد. و مثل اينكه تا برگزاري اين كنفرانس امكان اين نبوده كه كساني كه در زمينه آزمونهاي غير مخرب در صنعت و دانشگاه مشغول هستند، با اين گستردگي، در محيطي دور هم جمع شوند و بتوانند با يك زبان مسايل خود را با يكديگر در ميان بگذارند. اين دقيقا چيزيست كه ما در انگلستان نيز تجربه كرده ايم. من خيلي خوشحال شدم كه ديدم يك چنين موقعيتي در اينجا ايجاد شده و ان شاالله كه اين موقعيتها در آينده هرچه بيشتر فراهم گردد. اگر امكاناتي نظير اين در آينده بيشتر فراهم شود ان شاالله فاصله بين صنعت و پژوهشهاي دانشگاهي كمتر و كمتر خواهد شد.

وضعیت شركتهاي بازرسي فني در ايران را نسبت به استاندارد و جهاني شدن چگونه میبینید؟
به نظر من شركتها در موقعيت خوبي قرار گرفته اند. براي اينكه نمايندگي شركتهاي توليد دستگاه هاي آزمون غير مخرب خارجي را در دست دارند، مستقيما با آخرين تحولات و تجهيزات جديدي كه در دنيا به بازار عرضه ميشود، آشنايي پيدا ميكنند. و فكر ميكنم براي دانشگاهيان دسترسي داشتن به اينگونه تحولات با توجه به جو فعلي، مشكلتر است. شركتها با توجه به محركهاي اقتصادي، معمولا سريعتربه آخرين تحولات دسترسي پيدا ميكنند و تماس بهتري با دنياي خارج دارند تا شايد دانشگاهيان.

چه توصيه اي براي جواناني كه ميخواهند در اين زمينه فعاليت كنند داريد؟
من در طول مدتي كه با جوانان در محيط دانشگاهي در تماس بوده ام، به اين نتيجه رسيده ام كه بهتر است كمتر نصيحت بكنم. براي اينكه شايد آن مسيري كه براي من در زندگي راه خوبي باشد، براي كس ديگر راه جالبي نباشد و من فكر ميكنم هر كس بايد به نوبه خود با مطالعات كامل و با نظر خواهي از اشخاص مختلف راه خود را انتخاب كند. من واقعا خودم را كوچكتر از آن ميبينم كه نصيحت يا راهنمايي كلي بكنم براي جوانان اين مملكت. فقط يك چيز ميخواهم بگويم و آن اينست كه در مقايسه با جوانان انگليسي كه من بطور روزمره با آنها در تماس هستم، از ذوق و شوق و پشتكار دانشجويان ايراني واقعا تحت تاثير قرار گرفتم. فكر ميكنم اين يكي از بزرگترين منابع و ثروتهاي ملي ماست. و ان شاالله كه اين جديت نسبت به كار و تحصيلاتشان در همين حدي كه هست باقي بماند و حتي بهتر شود.

در انتها اگر نكته اي مد نظر داريد بفرماييد.
تنها نكته اي كه ميخواستم تاكيد كنم همان مطلب قبليست و اينكه در زندگي مثبت باشيد و به دنبال علم برويد. البته اين خيلي كليست و خيلي ها اين حرفها را زده اند ولي بهرحال حرف خوب را هرچه بيشتر بزنيم بهتر است.

از اينكه وقت خودتان را به ما داديد متشكرم.